कविता : "चिऊ”

“चिऊ”

एकदा जंगलात चिऊला एक माणुस भेटला,

म्हणाला तो तिला, का गं इतक्या दुर तु संसार थाटला...!

संयमी चिऊ मग बोलती झाली, हऴुच माणसाच्या ती खांद्यावर आली.

म्हणाली, माणसा-माणसा इथं माझं आहे घरटं छान,

घरट्यात माझ्या मला आहे रे मान.

चिमणा माझा मला जिवापाड जपतो,

पिलांच्या सुखासाठी आम्ही रात्रंदिन खपतो.

स्वप्नांना माझ्या येथे आकार येतो,

सुख-दुःख सारी आम्ही वाटुन घेतो.

शेजा-यांशी माझा रोज सुसंवाद होतो,

चांगल्या वाईटाचा येथे रोज विचार होतो.

बेबनावातही आमच्या, इथे आसते आपुलकी,

भांडणात इथं कधी नाहीत फुटतरे डोकी.

आमच्या इथे ना वाद जाती-धर्मांचे,

सर्वांनाच आम्ही मानतो आमुचे.

नाही रे इथं कुणाची स्वार्थाची भाषा,

टिचभर पोटाचीच सर्वांना रे आशा.

थोरामोठ्यांचा आम्ही सदा राखतो मान,

त्यांच्यामुळेच रे आमुच्या घराला शान.

माणसा तुझ्यातला रे माणुस मेला,

आपुल्याच स्वार्थासाठी हैवान तु झाला.

माणसा-माणसा तुझी फाटकी रे झोऴी,

तुझ्यासंगे आयुष्याची माझ्या झाली असती रे झोऴी,

वेळीच मी हे संकट ताडलं,

म्हणुनच मी तुझं घरटं सोडलं...! (2)
©के.राहुल 9096242452