कविता : ते आणि मी

कविता : ते आणि मी

सच्या, संदया, सूऱ्या, अम्या, मन्या, मंदया अन् मी,
लहान होतो तेव्हा सारखे एकत्रच रहायचो,
गोळ्यामेळ्याने सगळे शाळेला जायचो.
लघवीच्या सुट्टीत शर्यत आम्ही लावायचो,
कोणाची धार लांब जाते, पैज लावून पाहायचो.
जेवणाच्या सुट्टीत राऊंड करून बसायचो,
एकमेकांच्या डब्यातल्या भाज्या वाटून खायचो.
माझे घर सगळ्यात जवळ म्हणून पाणी प्यायला यायचो.
पी. टी. च्या तासाला एका-आड-एक उभे राहायचो,
सरांना फसवून एकाच टीममध्ये यायचो.
खेळताना आम्ही खूप खूप चिडायचो,
पायात पाय घालून प्रतिस्पर्ध्याला पडायचो.
बाईंना कुणी सांगितलं तर बुकलून त्याला काढायचो.
परीक्षेला शाळेमध्ये एकमेकांना दाखवायचो,
हुशार पोराने दाखवावे म्हणून त्याला धरून वाकवायचो.
एक दिवस हे सगळं बंद झालं,
सप्त ताऱ्यांचं तेज अचानक मंद झालं.
अलगद त्यांनी मला बाजूला टाकलं,
कळेना मला माझं काय चुकलं.
उमजेना मला दोष माझा आहे की मातीचा आहे,
नंतर कळलं मला, मी खालच्या जातीचा आहे.
©के.राहुल ९०९६२४२४५२.