कविता: स्वप्नातला मोर

स्वप्नामध्ये काल मी झालो होतो मोर,
थुई थुई नाचत त्यांच्या अंगणात धरला होता फेर.
कसा काय आलास म्हणत, आपुलकीने ते भेटले.
रोजी रोटीचा प्रश्न आहे, म्हणालो आधार सारे तुटले.
कुटुंब आले रस्त्यावर, आभाळ  चहुबाजूंनी फाटले.
हळहळत त्यांनी मग मुठीतले थोडे काजू बदाम टाकले,
खाऊन घे म्हणत मला, ते झोपळ्यावर टेकले.
करतील काही उपाय म्हणून आशेने मी पाहिले.
मदत राहिली बाजूला, काहीक्षण रागाने त्यांनी पाहिले.
मागू नको काही म्हणालेे, जागतिक मंदीने धन सारं आटलंय,
मी तरी काय करू, शत्रूच्या आक्रमणाने आभाळ  सारं फाटलंय.
निवारा राहू द्या बाजूला, निदान रोजगार तरी द्या.
देश आपला फकिरांचा, म्हणाले तूू थेट हिमालयात जा.
लेकरं बाळं उपाशी, भुकेने खूप व्याकुळ झालेत,
ते म्हणाले, सीमेवर बघ  किती दहशतवादी आलेत!
मिळेल तेवढे तरी घ्यावे म्हणून,
एक एक दाणा टिपत जवळ त्यांच्या गेलो,
अंगावरून हात फिरवता क्षणात त्यांचा झालो.
नकळत त्यांचा मला लागला असा लळा,
पिसे काढली सगळी तरी लागल्या नाही कळा.
वेदना दाबत मनामध्ये मी सहन केले सारे,
पाठीवरून हात फिरवत म्हणाले,
फुकट कुणाला काही मी देत नाही आता तरी कळले का रे!
©के.राहुल, ९०९६२४२४५२.

--------

मोरा तू चोरापासून सावध रहा,

विश्वास टाकलेल्या माणसांची दशा जरा पहा.

गहाळ राहिला माणूस अन् मोकळे झाले खिसे,

माणसांसारखा वागलास तर जातील तुझी पिसे.

© के.राहुल