कविता - पुरामधील प्रेत
पुरामध्ये वाहत आलेल्या प्रेताजवळ,
दोघेजण बसले होते रडत.
अधून मधून दोघेही होते तिच्या निर्जीव देहावर पडत.
बघता बघता गोळा झाला नदीकिनारी गाव,
कोण ही स्त्री? आणि कोण हे पुरुष? म्हणून चर्चा करू लागले रंक आणि राव.
ही माझीच बायको म्हणून दोघे हमरीतुमरीवर आले,
निवाडा होईना गावाला म्हणून प्रकरण थेट पोलिसात गेले.
चांगल्या घरची दिसते बिचारी,
आया बाया कुजबुजू लागल्या,
अंगावरच्या दागिन्यांकडे टक लावून पाहू लागल्या.
पोलिसांनी मग सगळी सखोल चौकशी केली,
थोड्या वेळातच एक रुग्णवाहिका सायरन वाजवत आली.
पुरामधून मरता मरता वाचलेला एकजण रडत रडत खाली उतरला,
पोलिसांचा आधार घेऊन प्रेताजवळ गेला.
ही माझीच बायको म्हणून तिथेच गर्भगळीत झाला,
त्याला बघून रडणारे दोघे मग हळूच मागे फिरले,
पोलिसांनी ताणून मग सहज धरले.
अंगावरच्या सोन्याची त्यांना सुटली होती हाव,
संधीचे सोने करण्याचा त्यांना आखला होता डाव.
सोन्यासारखी बायको गेली मला त्याची गरज नाही,
देऊन टाका हवे ते त्यांना, माणूस मेला की काही उरत नाही.
कितीही कमावले तरी माणसाला काही पुरत नाही,
फुकटचे घेऊन कुणी आनंदी झाल्याचे मला तरी स्मरत नाही.
पूरग्रस्तांच्या मदतीसाठी हे दोघे गावामध्ये आले होते,
मदतीच्या नावाखाली कित्येक प्रेते ओरबडतांना,
मी यांना पाहिले होते.
झाले असेल समाधान तर थेट आता घरी जा,
कसे वाटते घरच्यांना सगळे त्यांना एकदा सांगून पहा.
चोऱ्या केल्या, दरोडे टाकले तरी चालेल एकवेळ,
पण पुन्हा नका करू असा कावा,
माझी यांच्याबद्दल काही तक्रार नाही, सगळे आता घरी जावा.
गळ्यात पडून तिच्या मग तो हमसून हमसून रडला,
तिच्याच बाजूला झोपून त्याने प्राण आपला सोडला.
आया बायांनी पदराने डोळे आपले पुसले,
मुद्देमाल पोलिसांच्या हवाली करून चोर गाडीत जाऊन बसले.
©के.राहुल 9096242452
Comments
Post a Comment